เต้าเต๋อจิง "คัมภีร์เต๋า"

เต้าเต๋อจิง คือคัมภีร์แห่งวิถีการดำเนินชีวิตการดำเนินชีวิตที่มีอิทธิพลต่อความคิดของชาวจีนมานับแต่ครั้งโบราณ มักถูกเรียกขนาว่า "คัมภีร์ห้าพันตัวอักษร" ด้วยตัวคัมภีร์มีความยาวเกินกว่าห้าพันตัวอักษรเพียงเล็กน้อย สาเหตุหนึ่งที่ทำให้คัมภีร์เล่มนี้สั้นมาก มีส่วนมาจากการที่ภาษาจีนโบราณเป็นภาษาที่กระชับ อีกทั้งรูปแบบเฉพาะของการประพันธ์ ยังเป็นการบรรจุความหมายอย่างชัดเจนไว้ในแต่ละถ้อยคำโดยไม่ต้องขยายความ ในลักษณะ "ยิ่งน้อยยิ่งมาก" จึงทำให้ไม่มีความเยิ่นเย่อ

ตามทรรศนะดั้งเดิม เต้าเต๋อจิง รู้จักกันเมื่อครั้งโบราณในชื่อ "คัมภีร์เหลาจื่อ" ซึ่งเขียนโดย เหลาจื่อ (เล่าจื๊อ) ชายชราผู้มีชีวิตอยู่ในยุคสมัยเดียวกับขงจื่อ (ขงจื๊อ) โดยเนื้อหาของคัมภีร์เขียนขึ้นเป็น 2 ภาค มีทั้งหมด 81 บท ภาค 1 คือ เต้าจิง (คัมภีร์วิถี) มี 37 บท ภาค 2 เต๋อจิง (คัมภีร์คุณธรรม) มี 44 บท คัมภีร์นี้จึงเรียกขานกันในกาลต่อมาว่า  เต้าเต๋อจิง มีบันทึกกล่าวไว้ว่า เหลาจื่อ ได้เขียนคัมภีร์นี้ตามคำขอร้องของผู้พิทักษ์แห่งวิถี โดยเขียนไว้เป็นสองภาค

คุณลักษณะเฉพาะที่สำคัญของ วิถี คือ ไร้ตัวตนและไร้นาม เรียบง่ายและว่างเปล่า หากแต่มีอยู่จริงและจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์  วิถีที่ชี้แนะโดยเหล่าจื่อนี้ มิใช่วิถีที่เหลาจื่อสร้างขึ้นมา ทว่าเป็นแก่นสารแท้จริงซึ่งมีมาแต่ครั้งกำเนิดโลกและยืนยันโดยการมีอยู่ของเอกภพอันมีมาก่อนโลก ดังนั้นการมีอยู่จริงของวิถี จึงมีมาก่อนที่โลกมนุษย์จะก่อกำเนิด และการชี้แนะวิถีแก่เพื่อมนุษย์ก็มิได้มีจุดประสงค์ใด นอกเหนือไปจากปรารถนาที่จะเห็นผู้คนดำรงอยู่ในคุณธรรมอันดีงาม และดำเนินชีวิตด้วยสติปัญญาและการรู้ตน "วิถี คือการต้องมองให้เห็นซึ่งความเป็นจริงอยู่เสมอ" "วิถี คือสัจธรรมทุกประการบนโลกมนุษย์" 

การมองโลกผ่านสัจธรรมของเหลาจื่อ คือการมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่งอย่างเป็นวัฏจักร สิ่งตรงกันข้ามกันย่อมมีความสัมพันธ์อันมีนัยสำคัญต่อกันและโลกจะดำรงอยู่ได้ภายใต้การผสานกันอย่างสมดุลของสิ่งตรงกันข้าม นั่นก็คือ หยิน มีความหมายถึง เงาหรือความมืด  และ หยาง มีความหมายถึงดวงอาทิตย์หรือแสงสว่าง ซึ่งตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง